هر کسی یاری گزید و من تو را
عشق تو بر درد من باشد دوا
ای که در نزد خدا داری مقام
ای کریم و ای رحیم و ای امام
درد ما را عشق تو درمان کند
خاک ما را فخر و عزت جان کند
آن دوازده بر دلم درمان شدند
واز برای من همه جانان شدند
در جهان عاشقتر از آنان نبود
درد ما را هیچ کس درمان نبود
آمدند آنها به پاکی چون خدا
آمدند بهر خدا و لا فتی
عشق در کرب و بلا گل می کند
دشتها را پر ز سنبل می کند
شیر مرد حق علی مرتضی
کرده او دلهای ما را کیمیا
آفتاب هشتم شیعه رضا
کرد حتی با مسیحی هم وفا
در کلام آخر ای صاحب زمان
تو بیا ای کشتی نوح زمان
دیدمش عاشق صفت در کوی یاران می گذشت
آنطرفتر کودکی در زیر باران می گذشت
عاشقان دیوانه وار و کودکان هم پر ز مهر
این دل تنهای من پر درد و نالان می گذشت
در میان چشمه ساران بلبلانی خوش نوا
آب هم با نغمه ای شاد و غزلخوان می گذشت
آنکه معشوق من است و دلبری شیرین زبان
در میان باغ و بستان با غریبان می گذشت
لحظه های عمر این در گران و پر بها
همچونان آب روان مانند طوفان می گذشت
من به دنبال رخش مجنون شدم دیوانه وار
با تمام درد من او با رقیبان می گذشت
عاشقی دیوانه ام در وصل او از جان و دل
من به دنبالش دوان و او شتابان می گذشت
دوست دارم تا خدا پرواز را
دوست دارم قصه همراز را
این من زندانی مسکین مبین
دوست دارم هم می و هم ناز را
از کبوترهای عاشق کن سوال
گفته ام چون من بسی این راز را
عاقبت کارم به وصلت می کشد
گفتم و می گویمت این راز را
آسمان این دلم ار ابری است
با تو می بینم در او پرواز را
هر چه از دیدار رویش بگذرد
باز هم می بینم آن دمساز را
درد عشق و عاشقی دیوانه ام کرد
سوز عشق تو ز خود بیگانه ام کرد
در شب تنهایی و تاریکی من
همرهی با تو مرا افسانه ام کرد
در سحرگاهان امید وصالت
سوز عشقت عاشقی جانانه ام کرد
در ورای پرده تاریکی وهم
آن کمان ابروی تو مستانه ام کرد
آن دو چشم خیره و عشق پرستت
عاشقی از خود جدا دیوانه ام کرد
گرمی آن دستهای پر محبت
همچونان مجنون مرا بی خانه ام کرد
همچو پروانه ام و شمع ولی نیست مرا
شمع من شو که به دورت پر خود سوزانم
همچو مجنونم و لیلی بر من نیست چرا
لیلی ام شو که به راهت بدهم این جانم
همچو خورشیدم و از نور مرا چیزی نیست
بنشین در بر من تا که جهان تابانم
همچو دریایم و من بی خبر از جوش و خروش
چون به ساحل تو بیایی دو جهان لرزانم
همچو کوهم که مرا طاقت استادن نیست
گو سلامی که فلک در ره تو جنبانم